Pierwszy polski znaczek pocztowy tzw. „jedynka” wydany został w 1860 r. przez autonomiczne władze Królestwa Polskiego. Był w obiegu tylko na terenie KP i w korespondencji do Rosji. Wycofany został z obiegu po upadku powstania styczniowego 1(13) kwietnia 1865 roku, jako jedna z form represji i sposób na unicestwienie polskości. Do momentu odzyskania niepodległości w listopadzie 1918 r. znaczki „polskie” to głównie przedruki znaczków krajów zaborczych używanych przez poczty wojskowe i, w okresie bliskim odrodzeniu Państwa Polskiego, poczty miast samorządowych, które uzyskały zgodę na emisję własnych znaczków, zwykle na ograniczony, krótki czas.